Kociołek  myśliwego

Brytyjscy Cyganie cenią sobie bardzo wysoko mięso jeża, kore w smaku

przypomina prosiaka. Po sprawieniu oblepiają go gliną i opiekają nad

ogniskiem.

 

Łapy i stek z niedźwiedzia były przez całe wieki przysmakiem w

Chinach, Rosji i na Litwie. Dzisiaj mięso to spożywa się niezwykle

rzadko, niekiedy jeszcze na Alasce. Ta więc tylko gwoli ciekawości

zapoznamy się ze sposobem przygotowania potrawy z niedźwiedzia przez

chińskich mistrzów kuchni z prowincji Szantung i Hunan. A więc łapy

zwierzęcia oblepiano gliną, a następnie pieczono tak długo, aż glina

stwardniała i popękała. Po wystudzeniu zdejmowano glinę ze skórą i

sierścią. Tak upieczone mięso trzeba było ugotować do miękkości,

często zmieniając wodę. Po odcedzeniu zalewano je czystą zimną wodą,

dodawano pierś kurczaka i szynkę pokrajaną w paseczki, doprawiano

przyprawami, białym wytrawnym winem i - po krótkim duszeniu - potrawa

była gotowa. Natomiast wędzona szynka z niedźwiedzia przypomina

podobno w smaku szynkę westfalską, którą, jak wiadomo można spożywać

na surowo.

 

Z ogona kangura przyrządzają Australijczycy smaczny gulasz lub zupę.

W głębi kontynentu spożywa się gotowane lub pieczone tylne łapy tego

zwierzęcia.

 

 

Podstawą dawnej kuchni angielskiej jest placek z gawronów. Dziś można

go spróbować tylko na tamtejszych wsiach i tylko wtedy, gdy

zdenerwowany dokuczliwością gawronów wieśniak chwyci za strzelbę i

zestrzeli kilka tych ptaków, i o ile gospodyni nie zapomniała

przepisów swej babki. Spożywa się jedynie mięso z piersi, ponieważ

reszta jest gorzkawa i łykowata. Blachę wykłada się kruchym słonym

ciastem a następnie warstwami układa się płaty zrazówki wołowej i

piersi gawrona, przekłada talarkami cebuli i doprawia wonnymi

korzeniami. Całą potrawę polewa się wytrawnym winem i pokrywa kruchym

ciastem.

​

Znane są upodobania Chińczyków do potraw z płetw rekina, gniazd

jaskółczych czy też dzikich azjatyckich kotów stepowych. Obcokrajowcy

przystępując do jedzenia zupy z gniazd jaskółczych (salangan)

zastanawiają się, gdzie podziały się patyczki, którymi jaskółki

wzmacniają konstrukcję swych gniazd. Nie wiedzą bowiem, że ptaki te

lepią gniazda z własnej śliny. Każdy przepis kulinarny na ten przysmak

zaczyna się od podania sposobu, jak usunąć z nich kurz i piórka. W

Singapurze i Hongkongu produkuje się obecnie półprzezroczysty czysty

makaron, który z wyglądu i w smaku ma przypominać oryginalne jaskółcze

gniazdo. Do delikatesów kuchni chińskiej należą "1000-letnie jaja". Na

ich temat krąży w naszym kraju wiele anegdot, ale przede wszystkim

istnieje wiele uprzedzeń. Sprawa jest niezwykle prosta, a jaja tak

przyrządzone są bardzo smaczne. A więc kacze jaja oblepia się masą z

popiołu, suchej herbaty, wapna i soli, obtacza się w wysuszonych

łuskach ryżu i zakopuje w ziemi. Po upływie 4 miesięcy jaja nabierają

walorów jaj "tysiącletnich" i nadają się do jedzenia.

 

Światową karierę zrobiły żabie udka. Obecnie spożywane są już nie

tylko we Francji. Najsłynniejszym ośrodkiem obrotu żabimi udkami jest

miejscowość Lucon we Francji. Duże na nie zapotrzebowanie, aktywizacja

eksportu oraz ostre zimy już dawno ograniczyły własne francuskie

zasoby. Dziś głównym dostawcą tych delicji do Francji jest Polska i

Turcja. Udka oddziela się w całości powyżej mięśnia udowego, ściąga

skórkę, wyrównuje i nakłuwa na drewniane rożenka. Tak przygotowane

przez specjalistów z Lucon trafiają - poprzez sieć specjalnych

klepów  - na stoły francuskich smakoszy lub po zamrożeniu są

eksportowane.

 

Mięso wielbłądzie zawsze cieszyło się dużą popularnością wśród Arabów.

Smakosze zachwycają się jednak tylko garbem i nogami młodego

wielbłąda, choć i reszta w większości nadaje się do jedzenia. Garb

przed pieczeniem przeważnie marynuje się, nogi zaś przyrządza w

podobny sposób jak nóżki cielęce i podaje z sosem winegret.

 

 

W dawnych czasach mistrzowie kuchni francuskiej nabijali czerwone

grzebienie kogutów na ozdobne rożenka (attelets) i używali ich do

upiększania wystawnych potraw. Crete de coq (grzebienie kogutów)

używane są do dzisiaj do dekorowania mięsnych potraw podawanych w

wytwornych restauracjach, ale już bez misternych pięknych rożenek.

Grzebienie te nadziewa się też pasztetem z gęsich wątróbek z truflami

lub puree z jarzyn, panieruje się je i smaży. Podawane są z opiekanymi

pieczarkami, ułożone na kromkach smażonej bułki pszennej.

 

Szarańcza kojarzy nam się z klęską żywiołową. Nawiedzone przez nią pola

w krótkim czasie przypominają pustynię. Szrańcza jednak to również

pożywienie. Niektóre ludy spożywają te owady z dzikim miodem. Ci,

którzy mieli możliwość spróbowania tej potrawy, twierdzą, że

przypomina w samku krewetki. Według przekazu biblijnego św.  Jan

Chrzciciel podczas swej wędrówki przez pustynię żywił się właśnie

szarańczą. W dzisiejszych czasach w niektórych rejonach Bliskiego

Wschodu owady te spożywa się po usmażeniu w maśle z dodatkiem czosnku.

 

Ślimaki to najbardziej znany francuski przysmak. Tradycja ich

spożywania sięga czasów paleolitu. Pierwotna ludność zamieszkująca

okolice Pirenejów żywiła się nimi, i to w dużych ilościach. W

starożytnym Rzymie hodowano ślimaki do celów kulinarnych. Do wielce

poszukiwanych gatunków ślimaków jadalnych należą duże winniczki o

pięknych ozdobnych skorupkach (Helix pomatia) lub gros Bourgogne,

które żyją w liściach winorośli. Polskie winniczki trafiają na

francuskie stoły w postaci bardzo lubianej potrawy o nazwie escartgots

a la bourguignonne. Ślimaki podaje się na specjalnych talerzykach

polewane skwierczącym masłem czosnkowym.

 

 

Bardziej pracochłonna jest natomiast potrawa z mięsa pytona skalnego.

Wprawdzie zdobycie tego 4-metrowego węża dusiciela bywa nieraz

niebezpieczne, ale wystarcza na ucztę dla całego szczepu.

 

Dla rdzenno ciemnoskórej ludności Australii wielkim przysmakiem są

mrówki z gatunku melophorus inflatus. Mrówki te mogą zmagazynować w

tylnej części odwłoka tyle miodu, że wygląda on jak wielkie grono.

Tubylcy odgryzają odwłok, który ma słodkowo-kwaskowy smak. Nie jest to

więc danie wymagające skomplikowanego przyrządzania.

 

Najbardziej jednak dziwaczne i niezwykłe potrawy serwowano w

starożytnym Rzymie. Ucztowano tam nie tylko przy potrawach ze ślimaków

i larw wydłubywanych z drzew, ale zajadano się również szczurami

wodnymi. Poeta rzymski Marcjalis opisuje, że pewien kucharz tak

przygotował duszone wymię krowie, iż wyglądało jakby było pełne mleka.

Według Pliniusza Młodszego danie mięsne z psiego szczeniaka jest

potrawą godną bogów. Petroniusz zwany Arbiter elegantierum podawał

swym gościom kiełbaski przyrządzone z mięsa popielic. Słynny z

kaprysów i rozrzutności cesarz rzymski Heliogabal zaspokajał swój

apetyt potrawą z mózgów strusi. Do przygotowania jednej porcji trzeba

było zabić 600 ptaków.

 

W Polsce, podobnie jak i w niektórych innych krajach europejskich,

istnieje od dawna uprzedzenie do koniny. Spożywano ją wprawdzie, ale

niechętnie i to tylko podczas głodu. Nasi praprzodkowie mieli do

koniny zupełnie inny stosunek. Człowiek epoki kamiennej żywił się

chętnie tym mięsem, oczywiście jeżeli udało mu się upolować konia.

Odkryte w miejscowości Solutre we Francji liczne kości końskie

potwierdzają, że człowiek pierwotny polował na konie, zaganiając je do

przepaści. Konina była ulubionym pożywieniem Tatarów. Żywiły się nią

szczepy północnogermańskie, a także Wikingowie. Ta jedna bardziej

ogólna niechęć do koniny wywodzi się najprawdopodobniej z wczesnego

chrześcijaństwa. Misjonarzom ubój koni i spożywanie ich mięsa musiały

zapewne kojarzyć się ze składaniem ofiar bóstwom pogańskim. Głoszono z

ambon zakaz spożywania koniny. Trzeba było wiele czasu, aby

przezwyciężyć niechęć do koniny, przynajmniej w niektórych krajach

europejskich. Niedostatek żywności w wielu miastach XIX-wiecznej

Europy spowodował, że zainteresowano się koniną. Około 1850 roku z

powodu wysokich cen mięsa wołowego i wieprzowego Niemcy, Austriacy

oraz Belgowie musieli przekonać się do mięsa końskiego. W tym też

czasie Francuzi znani ze swych uzdolnień kulinarnych zaczęli

propagować wspaniałe potrawy z koniny przyrządzanej podobnie jak

wołowina. Dzisiaj we Francji i Belgii konina jest bardzo popularna, a

sklepy specjalizujące się w jej sprzedaży nie narzekają na brak

klientów, choć teraz mięso to jest droższe od wieprzowiny i tylko

nieco tańsze od wołowiny.

 

W Gwinei, jak również w środkowej i południowej Ameryce, miejscowi

znawcy kulinarni niezwykle wysoko cenią sobie smażone lub pieczone

mięso iguany (duża jaszczurka), a mięso wielorybów i fok spożywane

jest przez mieszkańców Grenlandii i Eskimosów. Od dawien dawna

natomiast ludy Czarnego Lądu gustowały w mięsie słoni. Najbardziej

cenione były nogi i trąba tego olbrzyma.

​

http://pychotka.pl/Ciekawostki-o-mi%C4%99sie

​

​