W otaczającym nas świecie żyje wiele gatunków zwierząt drapieżnych, pośród których wilk (Canis lupus L i n n a e u s , 1785) nie jest jakoś szczególnie wyróżniającym się swą obecnością. W środowisku naturalnym, właściwym dla Europy Środkowej, czyli także dla Polski, obok Canis lupus niemal od zawsze (pomijając bardzo odległe w czasie geologicznym gatunki już wymarłe, typu dinozaury czy tygrysy szablaste), obecne były także drapieżne ptaki (kania czarna Milvus migrant, kania ruda Milvus milvus, bielik wschodni Haliaeetus leucoryphus, bielik Haliaeetus albicilla i setki innych) oraz ssaki – od nietoperzy, typu: podkowiec duży Rhinolophus ferrumequinum, mroczek pozłocisty
Eptesicus nilssonii, borowiec olbrzymi Nyctalus lasiopterus przez wilki Canis lupus, lisy pospolite Vulpes vulpes, niedźwiedziowate (Ursidae), Ursus niedźwiedź brunatny Ursus arctos, łasicowate (Mustelidae) jak Lutra, czyli wydra europejska Lutra lutra, kuna domowa Martes foina, łasica Mustela nivalis, tchórz zwyczajny Mustela putorius, po kotowate (Felidae), jak ryś Lynx lynx.
Wszystkie one, podobnie jak wilki, polują i żywią się innymi stworzeniami, ale na pewno warto dodać w tym miejscu, iż pośród wyliczonych tu tylko przykładowo i lokalnie, najgroźniejszym jest gatunek Homo sapiens s., którego drapieżcza działalność daleko przekracza skalę typową dla innych, dziko żyjących gatunków zwierząt.